Bus

Ik toonde een gele post-it aan de loketbediende. 05.30, Simon, Novi Pazar, stond erop. Ah, Novi Pazar! zei de loketbediende, met een joligheid die ik zelf om vijf uur 's ochtends nog niet op kon brengen. Hij overhandigde me het ticket. Op het busperron zei de kaartjesknipper van Simon: Meisje, deze bus gaat niet naar Novi Sad.

De perronbediende, die bij het hek tussen perrons en het algemeen toegankelijk gedeelte staat (waar ook een automatisch systeem is, zelfs in het kleinste gat, maar dat nooit lijkt te werken waardoor de deur openstaat en er toch nog menselijke interactie aan te pas komt) zei: hé hallo, dit is niet de uitgang. Die is 100 meter verderop. Ook als je een kaartje wilt ruilen. En trouwens, als je eruit gaat, moet je een nieuw perronpasje kopen.

Een meneer liep met mij mee. Hij reisde ook met Simon. Hij schold de perronbediende uit en onderhandelde met de loketbeambte, hierbij de rij van 20 man negerend. Ik kreeg een nieuw ticket.

De kaartjesknipper van Simon zei: Meisje, dit is een ticket naar Novi Pazar met een Servische bus. En die gaat nog lang niet. Ik denk dat ze je geen kaartje voor een Montenegrijnse bus willen verkopen.

De kaartjesknipper ging naar de loketbeambte en schold onderweg de perronbediende uit. Twintig minuten later vertrok de bus. Ik had een kaartje. Ik had er 5 euro teveel voor betaald. De bus had bijna een halfuur vertraging.