Nieuwe tram

Zachtjes zoevend kwam het voertuig aan, zo snel dat ik dacht dat hij door zou rijden. In een paar seconden kwam de tram geluidloos tot stilstand. Verbluft wilde ik instappen. De deur ging niet open, maar een knopje kwam groen flitsend tot leven. Een man stapte, nee, rolde uit. Voor de allereerste keer in Belgrado zag ik iemand in een rolstoel. Binnen informatie over het weer en de haltes. Mensen praatten zachtjes met elkaar. Ook een paar anderen keken omwennig om zich heen.

Het licht deed het, de verwarming werkte zonder onder één bankje te zijn geplaatst en daar je benen in de fik te zetten waardoor dat vaak het vrije bankje is. Zo niet, dan zit er soms iemand wiens benen het niet zo goed doen, die later met twee krukken de afstand van een meter naar de stoep probeert te overbruggen om de tram uit te komen voordat die verder rijdt.

De tram kwam binnen een paar seconden op snelheid, ging geluidloos door de bocht, haalde álle stoplichten en zat daarna klem achter een afgedankte Oostenrijkse tram. Ik stapte over. De deur van de Oostenrijkse tram wilde niet meer dicht en klapperde terwijl het ding door de bocht krijste. Eén passagier hing nog half naar buiten bij vertrek en werd snel vastgehouden door zijn medepassagiers. Een krom vrouwtje hield zich aan iemand vast, met de handgrepen meer dan een meter boven haar hoofd. Iemand anders liet een kauwgombel klappen naast mijn oor en hield schreeuwend een gesprek gaande. Honderd meter van de halte begon de tram krijsend bij te remmen en miste het laatste stoplicht. Gelukkig toch nog een kwartier te laat, precies tegelijk met de anderen.