Nog even en ik lig in het ziekenhuis

Eergisteren, lopend naar kantoor, om tien uur 's ochtends. Lekker weer, een graad of zeven. Ik stap de deur uit en de zon schijnt

Tien minuten later trek ik de voordeur achter me dicht en hang ik mijn jas op. Mijn oudste collega snelt op me af. 'Waarom draag jij geen muts? Wat zit er in je haar? Gel?' 
'Nee, echt? Ik geloof je niet. Mag ik voelen?'
'Maar hoe voel je je dan nu? Heb je geen vreselijke hoofdpijn? Heeft je moeder je nooit geleerd dat het niet goed voor je is? Ik ben nog nóóit zó naar buiten geweest. Bevriest je haar niet?' 
Ze maakt een kop thee voor me en ik start mijn computer op. Mijn dertigjarige collega buigt zich naar me toe. 'Mijn ouders laten me ook in de hoogzomer niet naar buiten gaan als ik net mijn haar heb gefohnd. En eigenlijk wilden ze zelfs geen fohn, want tocht is ook niet zo goed voor je'.

Vanochtend. Andere collega. 'Wat is er met je háár aan de hand?'. Mijn oudste collega komt erbij staan en vraagt streng: 'ben je nou nog stéeds niet ziek?'.

Update, nog een dag later: net komt mijn mannelijke collega binnen. Hij tilt mijn haar op en verzucht 'I'm so glad it's dry today' en geeft me een kus op mijn wang.